Drugi element w modelu SIBAM to Image-Obraz.
Określa wszystkie wrażenia zmysłowe (wzrokowe, słuchowe, dotykowe, węchowe, smakowe), które są skutkiem bodźców zewnętrznych. Odnosi się też do obrazów wewnętrznych. Są to wspomnienia, wizje, symbole, fantazje, które pochodzą od wewnętrznego bodźca np. myśli.
Życia doświadczamy zmysłami. W naszej codzienności obrazy składają się z wielu szczegółów. Zauważamy to, co nam się podoba i to co nas odpycha, słyszymy przyjemne dźwięki i te bardziej kłopotliwe. Odbieramy przyjemne bodźce dotykowe i te mniej. W elastyczny sposób pragniemy zbliżać się do tego, co przyjemne, a oddalać od tego co nieprzyjemne.
Obraz: zawężony z powodu wewnętrznego świata przepełnionego lękiem.
Zdarza się jednak tak, że w wyniku trudnych doświadczeń, nasze postrzegania świata się zawęża. Zauważamy głównie obrazy kojarzące się z niebezpieczeństwem. Wyłapujemy każdy szczegół, który mógłby świadczyć o zagrożeniu. I ten szczegół staje się naszym punktem centralnych, wokół którego budujemy przekonanie o świecie, o świecie który postrzegamy jako zagrażający. Dla przykładu, jeśli mam złe doświadczenie z psami, to może się zdarzyć, że idąc na spacer, głównie wyłapuję obecność psów, wypatruję ich nawet tam gdzie ich nie ma. Nieustanne czuję się zagrożona, bo może….
Obraz: z którym straciliśmy kontakt, oderwany i nierzeczywisty.
Może się też zdarzyć inaczej, że w ogóle nie wyłapujemy oznak zagrożenia, jesteśmy w tym punkcie zamrożeni. Nie zauważamy nawet ewidentnych oznak niebezpieczeństwa. Niejako „rozłączyliśmy” się od naszej zdrowej umiejętności zadbania o siebie. Nasz Element SIBAM-obraz, zamroził się. Nie wzbudzają w nas podejrzeń osoby, które faktycznie mają złe intencje w stosunku do ludzi. Nie zauważamy zagrożenia z ich strony. To może wiązać się z nieustannym popadaniem w tarapaty.
Obraz: sztywno sklejony z myślą, doznaniem, emocją
A może być jeszcze inaczej. Że za każdym razem kiedy pojawia się jakiś obraz automatycznie „przykleja” się do niego wrażenie, odczucie, myśl i cofa nas do wydarzenia z przeszłości. Dla przykładu: jeśli mam złe doświadczenia z dotykiem, to może się zdarzać, że jakikolwiek dotyk kojarzy się z nadużyciem. Automatycznie aktywują się doznanie, nieprzyjemne. Dotyk niejako „skleił” się z doznaniem albo z myślą. Nie ma tutaj zdrowej elastyczności, która pozwala nam reagować w zależności od jakości dotyku, od intencji dotykającego. Niezależnie od wszystkiego dotyk wzbudza określone doznania, może lęk, może prowadzi do zamrożenia, może do aktywowania reakcji walki lub ucieczki.
Trauma powoduje, że obrazy zawężają się, sklejają z innymi elementami SIBAM, tworząc automatyczne łańcuchy reakcji. Sprawiają, że chcemy unikać konkretnych obrazów, żeby nie cierpieć, nie doświadczać, nie przeżywać odczucia po raz kolejny, kolejny raz „tej” myśli. Tym zawężamy swój świat.
Co można zrobić?:
- poszerzać wizję, zauważać coś więcej niż tego psa w parku pełnym pięknych zaśnieżonych drzew i dzieci radośnie jeżdżących na sankach.
- zakorzeniać obrazy w ciele. Zapytać się siebie: „Jak moje ciało czuje ten obraz?”. „Co w moim ciele się zmienia kiedy widzę, słyszę, smakuję, czuję…”
- przywoływać pozytywne obrazy, po tym jak doświadczamy nieprzyjemnych…żeby ćwiczyć elastyczność układu nerwowego.
- i na deser, dla koneserów: śledzić z czym sklejają się moje obrazy. Podejrzewam, że każdy z nas ma jakieś skleiki. Ciekawa taka obserwacja. Bardzo ciekawa.
Zapraszam do zaglądnięcia, do innych elementów SIBAM!
A dziś ciała pełnego różnorodnych odczuć płynących z Obrazów, Ci życzę
Katarzyna Małysz